Σε θαλασσα απο σκεψεις...

Χανομαι μεσα σε θαλασσα απο σκεψεις
Εικονες ερχονται σαν ζωντανοι νεκροι ανθρωποι
Με ντυνουν με ασπρα,μαυρα φορεματα και αφηνουν αναμεικτες γευσεις
Ενω ξωτικα με βομβαρδιζουν με μια πραξη απανθρωπη

Πνιγομαι μεσα σε σκληρες ερωτεισης
Και μια σπασμενη κουκλα με ανακατεμενα μαλια
Σβηνει,φωναζει,γραφει,ψυθιριζει της απαντησεις
Πευτει στο πατωμα λιποθυμει και... ξεψυχα

Ντυμενη σε ασπρα στο δρομο βγαινει
σαν νυφη που δεν αντεξε στη δυσκολη στιγμη
Μια βιτρινα σπαει, κοιταει στα κοκκινα βαμμενει
Και σημαδευει με το τοξο της το ανυποψιαστο θυμα της πευτει στη γη

ΤΙ ΘΕΣ? ΤΙ ΖΗΤΑΣ? ΠΟΥ ΠΑΣ?
Σε σκοτεινους διαδρομους το βλεμμα σου αφηνεις
Ο φοβος οδηγος και αρχηγος την ανασα σου κρατας
Προχωρας και σαν ασπρομαυρη φιγουρα σβηνεις.